مدح و شهادت امام هادی علیه‌السلام
اى در سپهر مجد و شرف؛ رويت آفتاب بَر بزم ما بتاب و، رخ از دوستان متاب از پاى فـتـاده ايم، ز رحمت تو دستگير ما را كه دل ز آتش داغت بُـوَد كـبــاب جـمـعـيـم مـا؛ ولـيـك پريشان به يـاد تو وز ما شكـسته تر دل زهـرا و، بوتـراب يا هـادى الـمـضـلّـين، كز مـردم ضلال جسمت در التهاب و، روانت در التهاب تـو آفـــتـاب عــالـمــى و، از افــول تـو افــتــاده اسـت در هـمـه ذرات انـقـلاب اى آيـت تــوكّــل و، اى آيـــه ی رضــا ديـدى جـنايت از متـوكل تو بى حسـاب گـاهـى دهـد مكان تـو در بركه السبـاع گاهى درون محبس دشمن به پيچ و تاب زنــدان بـى مـلاقــات آنــهـم بــراى تـو آه از جـفــاى طـايـفـه غـافـل از عِـقـاب تــو زاده ی بــزرگ جـوانــان جـنـتــى اى از سـتـم شـهـيـد شـده درگـه شـبـاب آن شـربـتــى كه داد به اجـبـار دشـمنت گـويـا شـرنـگ مـرگ بُد و، آتش مذاب كاتش به جسم و جان تو پروانه سان فتاد وز سوز زهر جسم تو چون شمع گشت آب اى بَــر درت نــثـــار درود مــلائــكــه امــروز بـر ســلام مــويّـد بــده جــواب |